Στίς 22 Ἰουλίου 1968, κυκλοφόρησε τό πρωτοποριακό, ἄλμπουμ "Super Session", τῶν Mike Bloomfield, Al Kooper καί Stephen Stills· οὐσιαστικά, τό πρῶτο πραγματικό, rock 'n' roll jam session· ἔγινε χρυσό καί μπῆκε στούς καταλόγους μέ τά top 20.
Ὁ Kooper, εἶπε κάποτε σέ μιά συνέντευξή του: «τό ὅτι θά ἔκανε μεγάλη ἐπιτυχία, ἦταν τό τελευταῖο πράγμα στό μυαλό μας. Προσπαθοῦσα νά μιμηθῶ, στήν ἰδέα, τούς δίσκους jazz τῆς "Blue Note", τῆς δεκαετίας τοῦ '50· τελικά, ἀποδείχθηκε ὁ πιό ἐπιτυχημένος δίσκος τῆς καριέρας μας».
Στή μεγάλη ἐπιτυχία, τοῦ "Super Session", ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο ἡ βασική του τριάδα μουσικῶν, πού ἦταν ὅλοι ἐκκολαπτόμενοι ἥρωες τῆς rock.
Ὁ Kooper, μόλις εἶχε ἀποχωρήσει ἀπό το jazz-rock συγκρότημα, "Blood, Sweat and Tears", πού εἶχε δημιουργήσει ὁ ἴδιος.
Ὁ Bloomfield, εἶχε ἀφήσει τούς "Electric Flag", τή μπάντα πού εἶχε φτιάξει, μετά τήν ἀποχώρησή του ἀπό τούς "Paul Butterfield Blues Band".
Ὁ Stills, τέλος, ἦταν βασικό μέλος τῶν "Buffalo Springfield", μιᾶς ἄλλης μεγάλης μπάντας, πού εἶχε διαλυθεῖ καί ἦταν λίγο πρίν κάνουν καινούργια μπάντα, μέ τόν Graham Nash καί τόν David Crosby.
Ἡ βασική τριάδα, πλαισιώθηκε στό στούντιο, ἀπό τόν μπασίστα Harvey Brooks, τόν ντράμερ Eddie Hoh καί, σέ κάποια κομμάτια, τόν δεύτερο κιμπορντίστα Barry Goldberg καί τόν πνευστό Joe Scott.
Ἡ ἰδέα ἑνός supersession, ἦταν ἀπό μόνη της νέα στό rock. Στή δεκαετία τοῦ ‘60, οἱ μουσικοί τῆς rock, ἀνήκαν σέ κάποιο συγκρότημα· μπορεῖ νά ἔρχονται καί νά φεύγουν, ἀλλά σπάνια ἔπαιζαν μ’ αὐτά ἑνός ἄλλου· ἐκτός ἀπό κάποιες λίγες φορές κι αὐτό, μόνο καί μόνο γιά τήν εὐχαρίστησή τους. Μποροῦσε, γιά παράδειγμα, νά συναντηθοῦν ἀργά τό βράδυ σ’ ἕνα club, στή Νέα Ὑόρκη ἤ τήν Καλιφόρνια καί νά παίξουν παρέα, γιά κάποιες ὧρες· μετά ὁ καθένας ἐπέστρεφε στή μπάντα του· ἡ ιδέα τῆς συμμετοχῆς σ’ ἕνα jam session album, ἦταν σχεδόν ἀδιανόητη, ἐκείνη τήν περίοδο.
Ὁ Kooper καί ὁ Bloomfield, είχαν συναντηθεῖ γιά πρώτη φορά, στίς 16 Ἰουνίου τοῦ 1965, στή Νέα Υόρκη, σέ μιά ἠχογράφηση γιά τό "Like a Rolling Stone" τοῦ Bob Dylan.
Ὁ Kooper, κιθαρίστας ἐκείνη τήν ἐποχή, εἶχε προσκληθεῖ ἀπό τόν παραγωγό Tom Wilson, νά παρακολουθήσει τη διαδικασία, ἀλλά, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε κάποτε: «Δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά βρεθῶ σέ μιά ἠχογράφηση τοῦ Bob Dylan καί ἀπλῶς νά καθίσω ἐκεῖ, σάν παρατηρητής· ἀποφάσισα ὅτι ὄχι μόνο θά πήγαινα, ἀλλά θά ἔπαιζα κι ὅλας». Πῆρε, λοιπόν, τήν κιθάρα του μαζί καί πῆγε στό στούντιο· ὁ ἴδιος περιγράφει τή σκηνή, μόλις εἶδε γιά πρώτη φορά τόν Bloomfield κι ἄκουσε, τί θαύματα μποροῦσε νά κάνει μέ μιά κιθάρα: «Ἔβγαλα τήν πρίζα, μάζεψα τά πράγματά μου κι ἔκανα ὅτι μποροῦσα, γιά νά μοιάζω μέ ρεπόρτερ». Ὁ Kooper, ἦταν τότε 21 ἐτῶν. Σ’ ἕνα διάλειμμα, κατά τή διάρκεια τῆς ἠχογράφησης, ὅταν ὁ Paul Griffin σηκώθηκε ἀπό τό Hammond B-3 κι ὁ παραγωγός Tom Wilson ἔφυγε γιά λίγο ἀπ’ τό δωμάτιο, ὁ Kooper εἶδε τήν εὐκαιρία του καί τήν ἄρπαξε· δέν εἶχε παίξει ποτέ Hammond στή ζωή του· ἀργότερα, παρατήρησε ὅτι, ἄν ὁ Griffin δέν ἄφηνε τό ὄργανο ἀνοιχτό, δέν θά ἤξερε πῶς νά τό λειτουργήσει· κάθισε κρυφά κι ἄρχισε νά αὐτοσχεδιάζει· πρός ἔκπληξη καί χαρά του, ἄρεσε στόν Dylan αὐτό πού ἄκουσε καί τοῦ εἶπε νά μείνει. Τά πλῆκτρα τοῦ Kooper καί ἡ κιθάρα τοῦ Bloomfield, ἔγιναν οἱ βάσεις, πού βοήθησαν τό "Like a Rolling Stone", νά ἀνεβεῖ στή 2η θέση τοῦ chart καί νά αναφέρεται, συχνά, ὡς τό καλύτερο καί πιό σημαντικό rock τραγούδι ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὁ Dylan, κάλεσε τον Kooper καί τόν Bloomfield ξανά, γιά τίς ἠχογραφήσεις, πού θά γινόταν γιά ὅλο τό ἄλμπουμ "Highway 61 Rίvίsitιd".
Τήν ἄνοιξη τοῦ ’68, ὁ Kooper ἄρχισε νά δουλεύει, ὡς ὑπεύθυνος καλλιτεχνῶν καί ρεπερτορίου, γιά τή δισκογραφική CBS· τότε ἦταν πού τηλεφώνησε στόν Bloomfield.
«Εἴχαμε τόσα πολλά κοινά, πού ἔπρεπε νά κάνουμε κάτι μαζί», λέει. «Τόσες ὁμοιότητες. Εἴχαμε παίξει καί οἱ δύο, στίς ἠχογραφήσεις τοῦ Dylan κι ἤμασταν φίλοι κατά τίς περιόδους "Paul Butterfield Blues Band" και "Electric Flag". Ἤμασταν καί οἱ δύο, περίπου στήν ἴδια ἠλικία· καί οἱ δύο Ἐβραῖοι· ἀγαπούσαμε καί οἱ δύο τά blues· ἤμασταν καί οἱ δύο σέ blues μπάντες, πού ἀφήσαμε γιά νά σχηματίσουμε ἄλλες rock και τέλος, ἤμασταν καί οἱ δύο, ἔξω ἀπ’ αὐτές. Ἔτσι, ὅταν ἄρχισα νά δουλεύω στή CBS, τοῦ τηλεφώνησα καί τοῦ εἶπα: ἀς φτιάξουμε ἕνα jam session album· καί ἦρθε».
Τά μέλη τοῦ αὐτοσχέδιου γκρούπ, ἠχογράφησαν μερικά πρωτότυπα κομμάτια καί μερικές διασκευές κι ἀποσύρθηκαν τό βράδυ, ἰκανοποιημένοι καί πρόθυμοι νά ὁλοκληρώσουν τό ἄλμπουμ. Τήν ἐπόμενη μέρα, ὁ Kooper ξύπνησε καί διαπίστωσε ὅτι ὁ Bloomfield εἶχε φύγει· εἶχε ἀφήσει κι ἕνα σημείωμα πού ἔλεγε; «Δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ, ἀντίο»· ἔτσι, κάλεσε ὅποιον κιθαρίστα γνώριζε στό Λος Ἄντζελες καί τό Σάν Φρανσίσκο: Jerry Garcia, Randy California, Stephen Stills καί ἄλλους. Ὁ Stills, ἦταν αὐτός πού τοῦ ἔκανε κι ἔτσι ὁλοκληρώθηκε τό ἄλμπουμ· μέ τούς Kooper - Bloomfield στήν πρώτη πλευρά καί τούς Kooper - Stills στή δεύτερη.