Στίς 5 Αὐγούστου τοῦ 1967, κυκλοφορεῖ, ἀπό την EMI τοῦ Λονδίνου (Abbey Road Studios), τό ντεμποῦτο ἄλμπουμ τῶν Pink Floyd, "Piper at the Gates of Dawn", τό ὁποῖο εἶναι τό δημιουργικό ζενίθ τοῦ Syd Barrett.
Μ’ αὐτό τό πρῶτο τους ἄλμπουμ, οἱ Floyd, παρουσίασαν στόν κόσμο, ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα ψυχεδελικό ρόκ ἄλμπουμ, ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀξίζει νά ποῦμε ὅτι, δέν ἦταν οἱ πρῶτοι μ’ αὐτόν τόν νέο μουσικό πειραματισμό, ἀλλά σύντομα θά γίνονταν τό συγκρότημα ἀναφορᾶς.
Ἐκείνη τήν ἐποχή, ὑπῆρχε ξεκάθαρος διαχωρισμός, ἀπό τό βρετανικό καί τό ἀμερικάνικο ρόκ, πού πωλοῦνταν εὔκολα στόν πολύ κόσμο. Μάλιστα, στή Βρετανία κυρίως, ἀλλά καί σ’ ὅλο τόν ὑπόλοιπο κόσμο, τό ἐμπορικό κῦμα τῆς Beatlemania, ἦταν στήν κορυφή. Οἱ Pink Floyd, ἔφτασαν μέ τό ντεμποῦτο τους ἄλμπουμ, πρόσφέροντας μιά ἐναλλακτική μουσική, σέ ἕνα ἰδιαίτερο ἀκροατήριο.
Κι ὅλα ξεκίνησαν ἐδώ· μέ τόν Syd Barrett.
Οἱ Pink Floyd τοῦ Barrett· πού δέν ξέρουμε, πῶς θά συνέχιζαν, ἄν τό μυαλό του ἔμενε ἐντός ὁρίων· ἐκείνη τήν ἐποχή, ἦταν ἐντελῶς ἀπελευθερωμένοι ἀπό τό ἄν θά μποῦν ἤ ὄχι στά charts· ἦταν κομμένοι καί ραμμένοι, στά μέτρα ἑνός ἐκκολαπτόμενου underground.
Μπορεῖ τό "Piper at the Gates of Dawn", νά φαίνεται φτωχό σέ σχέση μέ τά ὑπόλοιπά τους, ἀλλά μήν τό δεῖς ὡς ἄλμπουμ τῶν Floyd· ἀπλά, ἄκουσέ το μέ ἐλεύθερο μυαλό· σταδιακά, θά ἐκπλαγεῖς καί θά διαπιστώσεις, πώς στήν πραγματικότητα, ἄνοιξε τόν δρόμο γιά τό "Meddle" καί τό "Dark Side of the Moon", γνωρίζοντάς μας ἕνα νέο εἶδος ἤχου· ἔντονη ψυχεδέλεια, πού σταδιακά ἐξελίσσεται, σέ μιά πιό σοβαρή καί προοδευτική, ἀπό ἄλμπουμ σέ ἄλμπουμ· εἶναι μιά ἐπιτομή τῶν βασικῶν χαρακτηριστικῶν τῆς ψυχεδελικῆς μουσικῆς.
Ὁ Syd Barrett, ἐμπνεύστηκε τό "Piper at the Gates of Dawn", ἀπό τό ἀγαπημένο του παιδικό βιβλίο "The Wind and the Willows" τοῦ Kenneth Grahame· γι' αὐτό, ἴσως, εἶναι κάπως ἀφελές καί ἀθῶο.
Αὐτό τό ἄλμπουμ, σίγουρα δέν εἶναι οἱ Pink Floyd, πού οἱ περισσότεροι ἔχουν συνηθίσει νά ἀκοῦν· εἶναι ἡ στιγμή πού ὁ Barrett, ἡ κύρια δημιουργική δύναμη πίσω ἀπό τό συγκρότημα, συνθέτει ἕνα οὐσιαστικό κομμάτι μουσικῆς, στήν ἱστορία ἑνός ἀπό τά πιό ἀπίστευτα και πρωτοποριακά συγκροτήματα τῆς Progressive Rock.
Ἄν καταφέρεις, νά ἀγνοήσεις τήν μετέπειτα πορεία τοῦ γκρούπ, αὐτό τό κομμάτι τῆς ἱστορίας τους, γίνεται πολύ πιό εὐχάριστο.
Πρόκειται γιά ἕνα progressive rock ἄλμπουμ, πού ἄνοιξε τήν πόρτα σέ πολλά συγκροτήματα.
Τό "Piper at the Gates of Dawn", θά μείνει στην ἱστορία τῆς μουσικῆς, ὡς τό ἄλμπουμ τοῦ Syd Barrett· ἐπειδή ἔδωσε τόν τόνο κι ἔγραψε τά περισσότερα τραγούδια του· ἀρκετά ἀπ’ αὐτά, ἀποκαλύπτουν ἕνα μοναδικό καί ἰδιαίτερο ταλέντο. Δυστυχῶς, ἦταν καί τό μοναδικό ἄλμπουμ, πού ὁ Barrett εἶναι μέ τούς Pink Floyd· ἐξαίρεση ἀποτελεῖ, ἡ συνεισφορά του μέ ἕνα μόνο τραγούδι (Jugband Blues) στό ἐπόμενο, "A Saucerful of Secrets".
Οἱ ἠχογραφήσεις γιά τό "Piper at the Gates of Dawn", ἔγιναν μιά ταραχώδη, συναρπαστική καί παραγωγική χρονιά γιά τούς Floyd· εἶχαν κυκλοφορήσει τρία σίνγκλ χωρίς ἄλμπουμ, ἐκ τῶν ὁποίων τό "Arnold Layne", ἕνα τραγούδι πού ἀναφέρεται σέ μιά τραβεστί πού κλέβει γυναικεία ροῦχα καί ἐσώρουχα ἀπό τά πλυντήρια, πολλοί ἀγγλικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ἀρνοῦνταν νά παίξουν.
Τό συγκρότημα, ἔχει ἤδη ἀρχίσει νά ἀποκτᾶ φήμη, κάνοντας κάποιες ζωντανές ἐμφανίσεις καί ἡ EMI τούς κάνει συμβόλαιο, δίνοντάς τους τήν εὐκαιρία καί τήν ἐλευθερία νά δημιουργήσουν τό άλμπουμ, πού τόσο πολύ ἤθελαν νά κάνουν· ἔτσι, προέκυψε ἕνα ἀριστούργημα κλασικῆς ψυχεδελικῆς μουσικῆς, πού ἀπευθύνεται, ἀφ’ ἑνός στούς θαυμαστές τοῦ εἴδους κι ἀφ’ ἑταίρου σέ κάποιους πιό ψαγμένους μετέπειτα θαυμαστές του γκρούπ.
Μετά τήν κυκλοφορία τοῦ ἄλμπουμ, συνέχισαν τίς ἐμφανίσεις τους στό Λονδίνο, προσελκύοντας ὅλο καί περισσότερο κόσμο· ἡ ψυχική ὅμως κατάσταση τοῦ Barrett, συνέχισε νά χειροτερεύει καί σύντομα ἔφτασε στό σημεῖο νά μήν μπορεῖ ν’ ἀνέβει στή σκηνή.
Τό 1967, πού δημιουργήθηκε τό "Piper at the Gates of Dawn", ὁ Barrett, ἦταν 21 χρόνων, χαμένος ἤδη, λόγῳ κατάχρησης οὐσιῶν, σ’ ἕναν ψυχολογικό κόσμο χωρίς ὅρια, στά πρόθυρα μιᾶς κατάρρευσης καί φθορᾶς, πού θά τόν ἀνάγκαζαν τελικά, νά φύγει ἀπό τό συγκρότημα.
Τό ἄλμπουμ, περιέχει πολλά φιλοσοφικά καί διανοητικά στοιχεῖα, ἀλλά εἶναι καί μιά ὠδή στήν τρέλα· μπερδεμένη ἴσως καί μέ παντελή ἔλλειψη συνοχῆς· αὐτή ἡ παραφροσύνη εἶναι τό κλειδί τῆς ὀμορφιᾶς καί τῆς ὑπερβατικότητάς του. Ὡστόσο, πρόκειται γιά ἕνα ἀρχέτυπο ψυχεδελικό ἔργο, γεμάτο μέ τούς ἤχους πού σκέφτεται κανείς, ὅταν ἀκούει τόν ὅρο "Psychedelic music".
Ἀκούγοντας αὐτό τό ἄλμπουμ, κάποιος πού γνώρισε τούς Pink Floyd, ἀπό τό, ἕξι χρόνια ἀργότερα, "Dark Side of the Moon" καί μέ τόν David Gilmour στή θέση τοῦ Syd Barrett, δυσκολεύεται νά πιστέψει ὅτι εἶναι τό ἴδιο συγκρότημα. Κι ὅμως· αὐτή, εἶναι ἡ ἀρχική σύνθεσή του: ὁ Syd Barrett, ὁ κύριος τραγουδοποιός, ὁ Richard Wright, ὁ δεύτερος, ὁ Roger Waters, ἀπλῶς ἕνας μπασίστας καί πολυοργανίστας καί τέλος ὁ Nick Mason, ὁ ντράμερ. Τό "Piper at the Gates of Dawn", εἶναι τό ἄλμπουμ, μέ τό ὁποῖο οἱ Pink Floyd, ἐν ἀγνοίᾳ τους τότε, ἔκλειναν ἕνα μικρό κεφάλαιο τῆς ἱστορικῆς καριέρας τους. Ἄν σοῦ ἀρέσει ἡ ἰδέα τεσσάρων νεαρῶν μουσικῶν, πού φτιάχνουν τρομερή μουσική γιά τό διάστημα καί ἀνατριχιαστικά νανουρίσματα γιά λυπημένα σκιάχτρα, ἄκουσε αὐτό τό ἄλμπουμ, ξέχνα ὅτι ἔφτιαξαν κι ἄλλα κι ἄστο νά σέ ρουφήξει στόν ἄγριο καί μαγικό μικρό του κόσμο.
Comments